Στιβαχτής Γιώργος ( Stivachtis George)

Συντρόφισσες και σύντροφοι,  Η αποκαρδιωτική εικόνα της σύγχρονης πολιτικής σκηνής είναι τουλάχιστον δεδομένη.Τα media σε ρόλο Μαέστρου προσπαθούν απεγνωσμένα να εγκαταστήσουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού το δίπολο ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ: Μνημόνιο ή Επανάσταση. Αναμφίβολα όμως, καμία από τις δυο πολιτικές οντότητες δε μπορεί να αποτελέσει εγγυητική δύναμη για τη σταθερότητας της χώρας, με αποτέλεσμα ο πολίτης να αναζητά τον «καταλληλότερο» ανάμεσα σε ακατάλληλους. Εγγυητική δύναμη δε μπορούν να αποτελέσουν ούτε οι ευκαιριακές κομματικές συσπειρώσεις που η ανομοιογένεια και η έλλειψη προγράμματος για τη χώρα συμπληρώνει το παζλ των ακατάλληλων με …επικινδυνότητα: διάττοντες αστέρες, που απλώς «μας ψεκάζουν» με φωνές – αλαλαγμούς χωρίς ουσία. Η απουσία πολιτικών οραμάτων και κυρίως οραματιστών, οδηγεί τη χώρα – ιδεολογικά άοπλη και κατακερματισμένη – σε πολιτικές που κάθε άλλο παρά της εξασφαλίζουν κύριο ρόλο και διαπραγματευτική δύναμη στις σύγχρονες διεθνείς εξελίξει

Πραγματικά αδυνατώ να κατανοήσω την εμπάθεια του πολιτικού συστήματος ενάντια στον Γιώργο Παπανδρέου . Την Παρασκευή ανακοινώθηκε ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα παρουσιάσει το Σάββατο το νέο κόμμα του. Η «κίνηση» αυτή που συζητιέται εδώ κι ένα μήνα πλέον είναι γεγονός. Τον τελευταίο μήνα έχω ακούσει και έχω διαβάσει πολλά. «Τι πάει να κάνει ο Παπανδρέου, να διασπάσει το ΠΑΣΟΚ;» «Τολμάει να μιλάει ο Παπανδρέου που μας έβαλε στα μνημόνια». «Ο Παπανδρέου θέλει το δικό του ιδιόκτητο κόμμα». Τέλος, αυτό που ακούστηκε τελευταία είναι ότι ο Παπανδρέου θα είναι αυτός που «θα δώσει τη νίκη στο Σαμαρά». Φυσικά, όσο θα πλησιάζει η μέρα των εκλογών θα ακούσουμε όλο και περισσότερα. Δεν είμαι εγώ αυτός που θα προσπαθήσω να δικαιώσω τον Παπανδρέου. Δεν το έκανα ποτέ αλλά για να λέμε και την αλήθεια δεν με έχει ανάγκη ούτε εμένα ούτε κανέναν άλλο. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, ο Παπανδρέου το ζήτησε μόνος του αυτό. Ζήτησε από τον ελληνικό λαό να τον κρίνει στι

Θα βρει η κυβερνητική πλειοψηφία τους 180 βουλευτές ώστε να εκλέξει νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ; Θα πάμε σε εκλογές ; Θα κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ ; Μπορεί να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που εκφράζονται καθημερινά μέσω των πολιτικών και των ΜΜΕ της χώρας. Έτσι λοιπόν, καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες σε απανωτά ερωτήματα και διλήμματα που μοναδικό σκοπό έχουν να διχάσουν τον κόσμο. Έχουμε διαβάσει στην ιστορία για πληθώρα πολιτικών συστημάτων που εφαρμόστηκαν και τα αποτελέσματα αυτών. Όμως διαχρονικά στην ιστορία μία ήταν η πολιτική που εφαρμόστηκε με μεγάλη επιτυχία. Dividi e impera. Διαίρει και βασίλευε… Στο βάθος της ιστορίας χάνεται η πατρότητα της εν λόγω φράσης. Μπορεί να την ανέφερε ο Φίλιππος της Μακεδονίας ή ο Ιούλιος Καίσαρας, μπορεί ακόμα και ο Μακιαβέλι. Μπορεί να μην ξέρουμε την πατρότητα της φράσης όμως γνωρίζουμε πολύ καλά τον τρόπο που εφαρμόστηκε στη χώρας μας από τους πολιτικούς μας. Αριστεροί- δεξιοί, πατριώτες και μη,

Μπορεί εδώ και χρόνια να έχω χάσει την φοιτητική μου ιδιότητα, όπως έχασα την ταχύτητα μου, ή και τα μαλλιά μου που άρχισαν να ασπρίζουν… Άρχισα να συμβιβάζομαι και να διστάζω, να πατάω τις «κόκκινες γραμμές» που μου βάζει το μυαλό μου, η κοινωνία, η κυβέρνηση και η Τρόικα. Δεν κοιτάω πλέον τον ήλιο με κουράζει, με τυφλώνει. Σκύβω καθημερινά το κεφάλι ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι με την ίδια βαριεστημένη περπατησιά. Θυμώνω με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, νευριάζω, αγανακτώ ξεσπάω στο ίντερνετ, στους δικούς μου ανθρώπους, στους φίλους. Ξέχασα τα όνειρα μου, ξέχασα να διεκδικώ αυτό που θεωρώ σωστό. Ξέχασα να αγαπώ τον εαυτό μου. Το παιδί μέσα μου με δικάζει αδιάκοπα κάθε βράδυ και περιμένω ως λύτρωση της πρώτες αχτίδες του ήλιου για να ξεγλιστρήσω από την ποινή μου. Έκλεισα την τηλεόραση, έκλεισα τον υπολογιστή. Άνοιξα ένα παλιό κιτρινισμένο βιβλίο που είχα ξεχάσει εδώ και χρόνια στη βιβλιοθήκη μου. Ήταν το δώρο ενός παλιού φίλου, ενός συμφοιτητή μου που είχαμ

Πραγματικά δεν με νοιάζει τι κάνει ο υιός Ζαγορίτης στη προσωπική του ζωή. Μαγκιά του με ποια βγαίνει και το τι κάνει μαζί της. Δεν θα τον έκρινα ποτέ για τις προσωπικές του επιλογές εξάλλου εκεί θεωρώ ότι ξεχωρίζει ο άνδρας από το παιδάκι, με το να μπορεί να υποστηρίξει τις επιλογές του. Αυτό όμως που με εκνευρίζει είναι ότι εκφράζει όλα αυτά που απεχθάνομαι. Εκφράζει την Ελλάδα του κονέ, της άκρης, του μπαμπά. Την Ελλάδα του παίρνω ό,τι θέλω, όπως θέλω και όπου θέλω. Της Ελλάδας των VIP που δεν υπακούν σε κανένα νόμο. Όσο αδιάφορος μου περνά ο υιός Ζαγορίτη άλλο τόσο αδιάφορη μου είναι η Σπυράκη . Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι ότι μπορεί να συνεχίσει να μας κοροϊδεύει όπως ακριβώς έκανε σαν δημοσιογράφος. Θα μπορούσε να πει ότι ήταν επιλογή μου γιατί ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Θα μπορούσε να πει ότι τον επέβαλλε το κόμμα της ΝΔ. Θα μπορούσε να πει ότι ξεπληρώνει παλιά γραμμάτια ή ότι ήταν μια χάρη που αποβλέπει σε μελλοντικά οφέλη. Όλα αυτά θα μπ

Η πρώτη φορά είναι πράγματι σημαντική και οι συνέπειες μεγάλες για την ψυχοσύνθεση σου, για τον χαρακτήρα που θα διαμορφώσεις. Η πρώτη σου φορά βλέπεις θα σε ακολουθεί για πάντα. Μια θύμηση που θα στοιχειώνει το μυαλό σου και θα είναι υπεύθυνη για όλες τις αποφάσεις που θα πάρεις στη ζωή σου. Ο σταυρός που θα κουβαλάς και θα ξέρεις καλά μέσα σου ότι είναι η μόνη σου περιουσία. Η δική μου πρώτη φορά ήταν το 1991. Μόλις 10 χρονών!!! Βγαίνεις από τον αγγελικά πλασμένο κόσμο που έχεις φτιάξει σαν παιδί. Η στιγμή που οι καταστάσεις σε καλούν να αποφασίσεις, να ενηλικιωθείς, να αφήσεις πίσω την παιδική αθωότητα και να αντικρίσεις την σκληρή πραγματικότητα. Άραγε υπάρχει μεγαλύτερη άσκηση βίας; Πορείες, σημαίες, συνθήματα και πολύς κόσμος. Το κέντρο της Αθήνας ήταν γεμάτο από τους απολυμένους της ΕΑΣ (αστικά λεωφορεία). Εκεί σε εκείνους τους δρόμους ήταν η πρώτη φορά μου. Δίπλα σε άτομα που εμπιστευόμουνα τον αδερφό μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου που μόλις είχ