Διάβασα με μεγάλη προσοχή τις δηλώσεις όλων για το θάνατο του Κ. Μητσοτάκη και αφού η περίοδος του πένθους έληξε μπορώ να πω το τι δεν άκουσα. Για αρχή θα ήθελα να διευκρινήσω ότι ο σεβασμός για την απώλεια του ανθρώπου -και το πένθος της οικογένειας του- παραμένει, αλλά η ιδιότητα του πολιτικού τον αφήνει στη δημόσια κρίση. Δεν άκουσα λοιπόν για την αποστασία, για τα ειδικά δικαστήρια, για το "Βρώμικο '89", τη Mayo, την ΑΓΕΤ, τα σκάνδαλα με τους 470 φακέλους, τα οικονομικά προβλήματα που άφησε η θητεία του ως Πρωθυπουργός της Χώρας. Για το τέλος, κράτησα την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του και το Σκοπιανό. Για το μόνο που αναρωτιέμαι μετά από όλες τις πολιτικές αγιογραφίες που του φτιάξανε μήπως είχε δίκιο όταν έλεγε, ότι στην Ελλάδα όλα ξεχνιούνται μετά από 10 χρόνια...
"Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται! Μεριάστε να μεγαλώσουν. Μην τα 'χετε σκεφτεί όλα γι' αυτούς. Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο. Αφήστε τους ν' ανακαλύψουν την αυγή Και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους. Θέλω να κουραστείς μαζί μου Για κάθε τι ωραίο. Για καθετί που μας γερνάει. Για καθετί που το' χουν έτοιμο. Για να κουράσουν τους άλλους. Ας κουραστούμε μ' αυτό που σκοτώνει Και μ΄ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει". Pablo Neruda