Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκε ότι εδώ και περίπου μια εβδομάδα κάθε φορά που περνάω την ώρα μου (όχι και τόσο δημιουργικά) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μου εμφανίζεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα το μήνυμα «Θα είμαι υποψήφιος σύνεδρος για το 9ο Συντακτικό Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από την μία σκέφτηκα λογικό είναι έχω αρκετούς φίλους που βρίσκονται στο χώρο που θα ήθελα να το τονίσω ότι τους σέβομαι και δεν είμαι ο κατάλληλος για να τους επικρίνει για την επιλογή τους. Όμως αυτές τις μέρες με βασανίζει μέσα στο μυαλό μου γιατί εγώ δεν επιθυμώ να είμαι υποψήφιος σύνεδρος; Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι αυτό που επικαλούνται πολλοί ότι το συνέδριο αυτό θα σηματοδοτήσει την αλλαγή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δυστυχώς, η λέξη αλλαγή πέθανε μαζί με τον ιδρυτή του. Αλλαγή σημαίνει αλλάζω πρώτα από όλα τον ίδιο τον εαυτό μου ώστε να αλλάξω σταδιακά και την κοινωνία. Δεν βλέπω κάποιο από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να επιθυμούν να αλλάξουν, να δώσουν κάτι νέο, κά...
"Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται! Μεριάστε να μεγαλώσουν. Μην τα 'χετε σκεφτεί όλα γι' αυτούς. Μην τους διαβάζετε το ίδιο βιβλίο. Αφήστε τους ν' ανακαλύψουν την αυγή Και να δώσουν όνομα στα φιλιά τους. Θέλω να κουραστείς μαζί μου Για κάθε τι ωραίο. Για καθετί που μας γερνάει. Για καθετί που το' χουν έτοιμο. Για να κουράσουν τους άλλους. Ας κουραστούμε μ' αυτό που σκοτώνει Και μ΄ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει". Pablo Neruda