Στιβαχτής Γιώργος ( Stivachtis George)

Από την ίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα ως πρώτη προτεραιότητα όλοι έθεταν την συγκρότηση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Από τον νόμο 1397 του 1983 καθώς και σε αυτούς που ακλούθησαν πάντα προβλεπόντουσαν εγκύκλιοι για την σωστή λειτουργία της Π.Φ.Υ. που θα βοηθούσε σημαντικά στην αποσυμφόρηση των νοσοκομείων της χώρας. Προτάσεις, σκέψεις και ιδέες που οι περισσότερες έμειναν στα χαρτιά λόγω ανοργανωσιάς είτε γιατί ερχόταν σε κόντρα με τα συμφέροντα διαφόρων κλάδων της υγείας.   Είναι αλήθεια ότι με την ψήφιση του νομοσχεδίου που συμπεριελάμβανε την ίδρυση του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας έδωσε μια ελπίδα ότι επιτέλους θα περάσουμε από τα λόγια στη πράξη. Μετά λοιπόν από κάποιους μήνες λειτουργίας του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. παρατηρούμε σημαντικές ελλείψεις  στο σχεδιασμό του αλλά και στην ενίσχυση του τόσο από το κράτος όσο και από τους ιατρούς. Αρχικά θα πρέπει να τονίσουμε τις αδυναμίες που έχει ο ΕΟΠΥΥ στον σχεδιασμό του. Ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. είναι τ

Έχω αναφέρει πολλές φορές και το ίδιο κάνω και σε αυτό το κείμενο για το πόσο σημαντικό είναι για αυτή τη χώρα η συγκρότηση ενός κεντροαριστερού πόλου που θα μπορέσει να δώσει μια εναλλακτική πρόταση και να ορθώσει το ανάστημα της απέναντί στη δεξιά «πολυκατοικία».  Αδιαμφισβήτητα η προσωπικότητα που έχει ανεβάσει τις «μετοχές» της στο πολιτικό χρηματιστήριο είναι αυτή του Αλέξη Τσίπρα. Πολλοί είπαν ο νέος Ανδρέας Παπανδρέου. Πολλοί πιστεύουν ότι είναι άλλη μια πολιτική «φούσκα» που όταν σπάσει θα έχει άσχημο τέλος και για τη χώρα. Έχω πάψει τόσο εγώ όσο και οι περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας να πιστεύουμε σε πολιτικούς ηγέτες που μπορούν να μας οδηγήσουν στη γη της επαγγελίας. Μπορεί ακόμα να υπάρχουν άνθρωποι που να αναρωτιούνται που πήγαν οι ηγέτες ή αν υπάρχουν ηγέτες. Το θέμα είναι αν υπήρχαν ποτέ ή τους είχαμε εξιδανικεύσει μέσα στο κεφάλι μας και γίναμε εμείς αυτοί που έφτιαξαν το μύθο τους.  Εξάλλου, η κάθε χώρα, η κάθε συγκυρία απαιτεί ξεχωριστές ικανότητες επομέ

Πολλοί είναι αυτοί που μιλάνε για τις επιλογές της επόμενης μέρας. Είτε αυτό είναι στη πολιτική, είτε είναι στον αθλητισμό ακόμα και στην ίδια μας τη ζωή. Σήμερα, από αυτό το κείμενο επιδιώκω να δω την μεθεπόμενη μέρα. Τη μεθεπόμενη μέρα για την κεντροαριστερά στην Ελλάδα. Σήμερα μια μέρα μετά τις εκλογές ο λαός έδωσε μια σημαντική δυναμική στον Αλέξη Τσίπρα περιμένοντας από αυτόν την ανασύσταση  της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα. Ο κόσμος επιθυμεί την έξοδο της χώρας από την κρίση με τις πρωτοβουλίες και τις αξίες που πρεσβεύει η κεντροαριστερά. Στη πρώτη εκλογική διαδικασία είδαμε την σκληρή αποδοκιμασία και καταδίκη της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που άσκησε στη χώρα μας το ΠΑ.ΣΟ.Κ., η Ν.Δ. και το ΛΑ.ΟΣ. σε απόλυτή βέβαια συνεννόηση με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. Μια πρώτη πράξη αντίστασης από έναν λαό που για τουλάχιστον 2 χρόνια έβλεπε τον μισθό του να μειώνεται δραματικά και μέρα με την μέρα να χάνει όλες τις κοινωνικές του κατακτήσεις (παιδεία, ασφάλιση, περίθαλψη). Στη

Σε λίγες μέρες θα κληθούμε όλοι εκ νέου στη κάλπη να εκλέξουμε την νέα κυβέρνηση της Χώρας. Θα κληθούμε να δώσουμε την ψήφο αγανάκτησης ή την ψήφο εμπιστοσύνης. Πόσο είμαστε έτοιμοι; Τι είναι αυτό που θα μας οδηγήσει για άλλη μια φορά να ψηφίσουμε το ένα ή το άλλο κόμμα; Υπάρχουν πολιτικές; Υπάρχουν ιδεολογίες; Πως θα είμαι σίγουρος ότι αυτό που θα ψηφίσω δεν θα είναι άλλη μια φούσκα; Πως ξέρω ότι αυτό που θα ψηφίσω τώρα δεν θα απαξιώσει το μέλλον το δικό μου και τον παιδιών μου; Πως θα ξέρω ότι αυτό που θα ψηφίσω δεν θα μας οδηγήσει σε περαιτέρω εξαθλίωση; Ερωτήματα αναπάντητα ή χιλιοαπαντημένα; Στις 6 Μαΐου εμείς οι νέοι άνθρωποι θα πρέπει να δώσουμε επιτέλους την απάντηση μας. Θα πρέπει να υψώσουμε την φωνή μας σε όλους αυτούς που δρούσαν για μας χωρίς εμάς. Κανείς μας δεν πρέπει να απέχει. Η αποχή δεν είναι απάντηση, δεν είναι πολιτική πράξη, αλλά λιποταξία από μια μεγάλη μάχη. Εμείς μπορούμε να ορίσουμε το μέλλον μας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε με την αποχή μας την σιωπή μας

1. Η οικονομική εξέλιξη 1950-2002 Η ανάπτυξη της ελληνικής βιοτεχνίας και βιομηχανίας μετά το 1950 στηρίχθηκε στο υπόδειγμα της υποκατάστασης των εισαγωγών, ενώ η άνοδος του αστικού τομέα και η χρηματοδότηση εν πολλοίς της εκβιομηχάνισης και του εκσυγχρονισμού στο παράδειγμα –με την έννοια που δίνει ο Kuhn- της μεταβολής των εσωτερικών όρων εμπορίου. Οι πενιχροί οικονομικοί πόροι, οι καθυστερημένες πολιτικές και κοινωνικές δομές και ιδιαίτερα η λειτουργία ενός κρατικού μηχανισμού περιορισμένης αποτελεσματικότητας, οπισθοδρομικών, κατά μεγάλο μέρος, ηγεσιών και εκτεταμένης διαφθοράς (έκνομης συνεννόησης πολιτικού και επιχειρηματικού κόσμου) αποτέλεσαν το πλαίσιο της μεταπολεμικής Ελλάδος˙ αντίστοιχο που δεν διέφερε αισθητά εκείνου των κοινωνιών του αυτού επιπέδου ανάπτυξης (Βαλκανικές χώρες, Λατινική Αμερική, Τουρκία, κλπ). Συνεπώς, η έξοδος από τους «φαύλους κύκλους» της πενίας μέσω της χρήσης του ανταγωνιστικού υποδείγματος ανάπτυξη μέσω εξαγωγών φαινόταν σχεδόν αδύνατη. Η εναλλακτι