Στιβαχτής Γιώργος ( Stivachtis George)

Μπορεί εδώ και χρόνια να έχω χάσει την φοιτητική μου ιδιότητα, όπως έχασα την ταχύτητα μου, ή και τα μαλλιά μου που άρχισαν να ασπρίζουν… Άρχισα να συμβιβάζομαι και να διστάζω, να πατάω τις «κόκκινες γραμμές» που μου βάζει το μυαλό μου, η κοινωνία, η κυβέρνηση και η Τρόικα. Δεν κοιτάω πλέον τον ήλιο με κουράζει, με τυφλώνει. Σκύβω καθημερινά το κεφάλι ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι με την ίδια βαριεστημένη περπατησιά. Θυμώνω με αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, νευριάζω, αγανακτώ ξεσπάω στο ίντερνετ, στους δικούς μου ανθρώπους, στους φίλους. Ξέχασα τα όνειρα μου, ξέχασα να διεκδικώ αυτό που θεωρώ σωστό. Ξέχασα να αγαπώ τον εαυτό μου. Το παιδί μέσα μου με δικάζει αδιάκοπα κάθε βράδυ και περιμένω ως λύτρωση της πρώτες αχτίδες του ήλιου για να ξεγλιστρήσω από την ποινή μου. Έκλεισα την τηλεόραση, έκλεισα τον υπολογιστή. Άνοιξα ένα παλιό κιτρινισμένο βιβλίο που είχα ξεχάσει εδώ και χρόνια στη βιβλιοθήκη μου. Ήταν το δώρο ενός παλιού φίλου, ενός συμφοιτητή μου που είχαμ

Πραγματικά δεν με νοιάζει τι κάνει ο υιός Ζαγορίτης στη προσωπική του ζωή. Μαγκιά του με ποια βγαίνει και το τι κάνει μαζί της. Δεν θα τον έκρινα ποτέ για τις προσωπικές του επιλογές εξάλλου εκεί θεωρώ ότι ξεχωρίζει ο άνδρας από το παιδάκι, με το να μπορεί να υποστηρίξει τις επιλογές του. Αυτό όμως που με εκνευρίζει είναι ότι εκφράζει όλα αυτά που απεχθάνομαι. Εκφράζει την Ελλάδα του κονέ, της άκρης, του μπαμπά. Την Ελλάδα του παίρνω ό,τι θέλω, όπως θέλω και όπου θέλω. Της Ελλάδας των VIP που δεν υπακούν σε κανένα νόμο. Όσο αδιάφορος μου περνά ο υιός Ζαγορίτη άλλο τόσο αδιάφορη μου είναι η Σπυράκη . Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι ότι μπορεί να συνεχίσει να μας κοροϊδεύει όπως ακριβώς έκανε σαν δημοσιογράφος. Θα μπορούσε να πει ότι ήταν επιλογή μου γιατί ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Θα μπορούσε να πει ότι τον επέβαλλε το κόμμα της ΝΔ. Θα μπορούσε να πει ότι ξεπληρώνει παλιά γραμμάτια ή ότι ήταν μια χάρη που αποβλέπει σε μελλοντικά οφέλη. Όλα αυτά θα μπ

Η πρώτη φορά είναι πράγματι σημαντική και οι συνέπειες μεγάλες για την ψυχοσύνθεση σου, για τον χαρακτήρα που θα διαμορφώσεις. Η πρώτη σου φορά βλέπεις θα σε ακολουθεί για πάντα. Μια θύμηση που θα στοιχειώνει το μυαλό σου και θα είναι υπεύθυνη για όλες τις αποφάσεις που θα πάρεις στη ζωή σου. Ο σταυρός που θα κουβαλάς και θα ξέρεις καλά μέσα σου ότι είναι η μόνη σου περιουσία. Η δική μου πρώτη φορά ήταν το 1991. Μόλις 10 χρονών!!! Βγαίνεις από τον αγγελικά πλασμένο κόσμο που έχεις φτιάξει σαν παιδί. Η στιγμή που οι καταστάσεις σε καλούν να αποφασίσεις, να ενηλικιωθείς, να αφήσεις πίσω την παιδική αθωότητα και να αντικρίσεις την σκληρή πραγματικότητα. Άραγε υπάρχει μεγαλύτερη άσκηση βίας; Πορείες, σημαίες, συνθήματα και πολύς κόσμος. Το κέντρο της Αθήνας ήταν γεμάτο από τους απολυμένους της ΕΑΣ (αστικά λεωφορεία). Εκεί σε εκείνους τους δρόμους ήταν η πρώτη φορά μου. Δίπλα σε άτομα που εμπιστευόμουνα τον αδερφό μου, τη μάνα μου και τον πατέρα μου που μόλις είχ

Άλλη μια εθνική επέτειος, άλλη μια ευκαιρία για τους απανταχού Ελληναράδες να φωνάξουν ή να γράψουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με περηφάνια «Ζήτω η Ελλάς» ή «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι». Άλλη μια ευκαιρία να δηλώσουν τα φρονήματα τους. Άλλη μια ευκαιρία για να δηλώσουν την ψευτομαγκία τους…   Για να αποφύγω την οποιαδήποτε διαστρέβλωση αυτών που γράφω, δεν θέλω να ταυτίσω την αγάπη για την πατρίδα του καθενός μας με τον εθνικισμό. Πιστεύω και αγαπώ εξίσου την πατρίδα μου. Ξέρω ότι οι περισσότεροι αγαπάτε την πατρίδα σας, γουστάρετε την κουλτούρα της, την ιστορία της. Βλέπεις τα θετικά και αποφεύγεις να δεις τα μειονεκτήματα που κάνουν κακό σε σένα, στα παιδιά σου αλλά και στη κοινωνία.   Έβγαλες από την ντουλάπα σου την σημαία και την τοποθέτησες στο μπαλκόνι σου ή στην αυλή σου. Φούσκωσες από περηφάνια όταν είδες τα βίντεο στη τηλεόραση για την απελευθέρωση του γένους . Θυμήθηκες τα νεανικά σου χρόνια βλέποντας από την τηλεόραση της παρέλαση των παιδιών σου γιατί

«Σ' όποιο μέρος της γης σ' όποια ώρα εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω. Αγάπη μου» Οι στίχοι του ποιητή με στοιχειώνουν καθημερινά. Βλέπω τις εξελίξεις στο κόσμο, το τι συμβαίνει στην Ουκρανία, το τι συμβαίνει στη Τουρκία. Θα ήθελα να είμαι εκεί… Στη πρώτη γραμμή. Να βλέπω τις εξελίξεις. Να πάρω θέση με βάση την ηθική μου και τα πιστεύω μου. Θέλω να είμαι εκεί που γράφεται η ιστορία. Δεν με νοιάζει η δόξα, δεν θέλω να είμαι εκεί για εκπληρώσω τις προσωπικές μου φιλοδοξίες. Θέλω να εκπληρώσω τις υποσχέσεις στη γενιά μου. Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που μάχονται κατά της αδικίας. Που προτάσσουν τον εαυτό τους μπροστά για έναν καλύτερο κόσμο για αυτούς και τα παιδιά τους. Θέλω να βρεθώ μαζί τους στις πλατείες που οι καρδιές χτυπάνε δυνατά και η αναπνοή κόβεται. Δεν κόβεται από τα δακρυγόνα. Όχι, τα χημικά δεν μπορούν να διαπεράσουν και να σπάσουν την χημική ένωση που προκαλεί το πάθος για ελευθ

«Πολιτικάντηδες διαφέντευαν τη μοίρα μου για τα σκουπίδια τους χωματερές ζητούσαν ήμουν παρείσακτος γι αυτούς και για τη κλίκα τους σαν παραμύθι που το τέλος του μισούσαν» . Στο «πουθενά» τραγουδούσε ο Μάνος   Ξυδούς και σκέφτομαι το πόσο αντιπροσωπεύει σήμερα όλους εμάς αυτό το τραγούδι. Το άκουσα τυχαία προχθές το βράδυ. Πλέον τα βράδια μου όπως όλων μας κρατάνε περισσότερο. Νιώθω ότι τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα κρατούν αιώνες. Και θα μου πείτε πώς να μην είναι, κάποτε ονειρευόμουν ότι θα γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής, αστροναύτης και όπου μπορούσε να φτάσει το μυαλό μου. Έβλεπα νέα μέρη που έλεγα ότι μια μέρα θα τα εξερευνήσω.  Σήμερα το μυαλό μου στοιχειώνουν ευθύνες, οικονομικά αδιέξοδα. Το κάθε βράδυ μου μια μεγάλη Παρασκευή που αποκαθηλώνω τα όνειρα εκείνα που έκανα ως παιδί, ως έφηβος. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου στο παιδικό σου δωμάτιο, στο πατρικό σου σπίτι φαντάζουν ως βάλσαμο που σε γλιτώνουν από τις τύψεις που νιώθεις απέναντι στον εαυτό σου. Τις ερινύες

Ρευστή συνεχίζει να παραμένει η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία . Η καθαίρεση από τη μια του Γιανουκόβιτς και η καταγγελία του ίδιου με διάγγελμα του για πραξικόπημα. Η απελευθέρωση της Τιμοσένκο (των 12 δισ. ευρώ περιουσίας) από τη φυλακή και η επικοινωνιακή της προσπάθεια να κερδίσει το πλήθος στη πλατεία ανεξαρτησίας (παρ’ όλο που υπήρξαν και αρκετά γιουχαΐσματα) και φυσικά ο πρωταγωνιστικός ρόλος των ναζιστών. Από την αρχή ήμουν απέναντι τόσο στο Γιανουκόβιτς όσο και στη Τιμοσένκο. Αποστρέφομαι εξίσου όλα αυτά που εκφράζουν, όλα αυτά που στηρίζουν. Σκοπός τους είναι ο προσωπικός πλουτισμός ενώ ο λαός τους είναι στα όρια της φτώχειας (τι μου θυμίζει αυτό!!!). Ίσως, θα έπρεπε ο λαός της χώρας να τους κάνει πέρα και τους δύο. Τα πράγματα στην Ουκρανία είναι οριακά. Υπάρχουν πολλά σενάρια και όταν μιλάμε για διπλωματία ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Αν και οφείλω να ομολογήσω ότι το σενάριο που ακούγεται τις τελευταίες ώρες για διχοτόμησ