Στιβαχτής Γιώργος ( Stivachtis George)

Άλλη μια εθνική επέτειος, άλλη μια ευκαιρία για τους απανταχού Ελληναράδες να φωνάξουν ή να γράψουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με περηφάνια «Ζήτω η Ελλάς» ή «Έλληνας γεννιέσαι δεν γίνεσαι». Άλλη μια ευκαιρία να δηλώσουν τα φρονήματα τους. Άλλη μια ευκαιρία για να δηλώσουν την ψευτομαγκία τους…   Για να αποφύγω την οποιαδήποτε διαστρέβλωση αυτών που γράφω, δεν θέλω να ταυτίσω την αγάπη για την πατρίδα του καθενός μας με τον εθνικισμό. Πιστεύω και αγαπώ εξίσου την πατρίδα μου. Ξέρω ότι οι περισσότεροι αγαπάτε την πατρίδα σας, γουστάρετε την κουλτούρα της, την ιστορία της. Βλέπεις τα θετικά και αποφεύγεις να δεις τα μειονεκτήματα που κάνουν κακό σε σένα, στα παιδιά σου αλλά και στη κοινωνία.   Έβγαλες από την ντουλάπα σου την σημαία και την τοποθέτησες στο μπαλκόνι σου ή στην αυλή σου. Φούσκωσες από περηφάνια όταν είδες τα βίντεο στη τηλεόραση για την απελευθέρωση του γένους . Θυμήθηκες τα νεανικά σου χρόνια βλέποντας από την τηλεόραση της παρέλαση των παιδιών σου γιατί

«Σ' όποιο μέρος της γης σ' όποια ώρα εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο. Εκεί θα σε περιμένω. Αγάπη μου» Οι στίχοι του ποιητή με στοιχειώνουν καθημερινά. Βλέπω τις εξελίξεις στο κόσμο, το τι συμβαίνει στην Ουκρανία, το τι συμβαίνει στη Τουρκία. Θα ήθελα να είμαι εκεί… Στη πρώτη γραμμή. Να βλέπω τις εξελίξεις. Να πάρω θέση με βάση την ηθική μου και τα πιστεύω μου. Θέλω να είμαι εκεί που γράφεται η ιστορία. Δεν με νοιάζει η δόξα, δεν θέλω να είμαι εκεί για εκπληρώσω τις προσωπικές μου φιλοδοξίες. Θέλω να εκπληρώσω τις υποσχέσεις στη γενιά μου. Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που μάχονται κατά της αδικίας. Που προτάσσουν τον εαυτό τους μπροστά για έναν καλύτερο κόσμο για αυτούς και τα παιδιά τους. Θέλω να βρεθώ μαζί τους στις πλατείες που οι καρδιές χτυπάνε δυνατά και η αναπνοή κόβεται. Δεν κόβεται από τα δακρυγόνα. Όχι, τα χημικά δεν μπορούν να διαπεράσουν και να σπάσουν την χημική ένωση που προκαλεί το πάθος για ελευθ

«Πολιτικάντηδες διαφέντευαν τη μοίρα μου για τα σκουπίδια τους χωματερές ζητούσαν ήμουν παρείσακτος γι αυτούς και για τη κλίκα τους σαν παραμύθι που το τέλος του μισούσαν» . Στο «πουθενά» τραγουδούσε ο Μάνος   Ξυδούς και σκέφτομαι το πόσο αντιπροσωπεύει σήμερα όλους εμάς αυτό το τραγούδι. Το άκουσα τυχαία προχθές το βράδυ. Πλέον τα βράδια μου όπως όλων μας κρατάνε περισσότερο. Νιώθω ότι τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα κρατούν αιώνες. Και θα μου πείτε πώς να μην είναι, κάποτε ονειρευόμουν ότι θα γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής, αστροναύτης και όπου μπορούσε να φτάσει το μυαλό μου. Έβλεπα νέα μέρη που έλεγα ότι μια μέρα θα τα εξερευνήσω.  Σήμερα το μυαλό μου στοιχειώνουν ευθύνες, οικονομικά αδιέξοδα. Το κάθε βράδυ μου μια μεγάλη Παρασκευή που αποκαθηλώνω τα όνειρα εκείνα που έκανα ως παιδί, ως έφηβος. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου στο παιδικό σου δωμάτιο, στο πατρικό σου σπίτι φαντάζουν ως βάλσαμο που σε γλιτώνουν από τις τύψεις που νιώθεις απέναντι στον εαυτό σου. Τις ερινύες