Προοίμιο
Στην αυγή του 21ου αιώνα, οι προσδοκίες των νέων ανθρώπων για έναν κόσμο ειρηνικό, μία κοινωνία ευημερίας με ισόρροπη ανάπτυξη, με πολιτικές προστασίας για τους πολίτες και το περιβάλλον, φαίνονται να διαψεύδονται! Αυτή η κατάσταση σαφώς δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη τη χώρα μας.31 χρόνια μετά την ίδρυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το ιδεολογικό-πολιτικό τρίπτυχο της διακηρυκτικής του πράξης παραμένει επίκαιρο. Το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας , κοινωνικής δικαιοσύνης και απελευθέρωσης του Έλληνα εργαζομένου δεν έχει απαντηθεί!
Για τα μεγάλα εθνικά θέματα της χώρας μας, οι κυβερνήσεις, σε πολλές περιπτώσεις, αδυνατούν να προασπιστούν δίκαια αιτήματα καταλήγοντας σε μια διαρκή οπισθοχώρηση στο διπλωματικό στίβο. Το διεθνές δίκαιο φαντάζει πολύ μικρό μπροστά στη βούληση της μίας και μόνης υπερδύναμης του πλανήτη, των Η.Π.Α , που αδιαφορώντας ακόμη και για αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε, επεμβαίνει στρατιωτικά σε τρίτες χώρες μόνο και μόνο για ν’ αποδείξει τα νέα όρια της παγκόσμιας ηγεμονίας της και, φυσικά, να προασπίσει τα οικονομικά συμφέροντα της διεθνούς ολιγαρχίας.
Η Λαϊκή Κυριαρχία, αν και συνταγματικά κατοχυρωμένη, παραμένει κενό γράμμα, όταν ο κυρίαρχος λαός, ετεροκατευθύνεται από τα μεγάλα εκδοτικά και ηλεκτρονικά συμφέροντα τα οποία στοχεύουν στην απεμπόληση κάθε σταγόνας συλλογικής συνείδησης. Οι πολίτες, λοιπόν, ιδιωτεύουν, περιμένοντας με ψυχολογία ηττημένου να υποστούν τις νέες αντιλαϊκές και αντικοινωνικές πολιτικές (νέο)φιλελεύθερων κατευθύνσεων.
Κάτι το οποίο ίσως φαντάζει απόλυτα φυσιολογικό μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, από τη στιγμή που οι δημοκρατικές διαδικασίες ελέγχου και αποφάσεων αδυνατούν να αποκτήσουν διεθνή χαρακτηριστικά. Στη ζωή και τη φύση δεν υπάρχουν κενά. Έτσι, και το κενό της αναγκαίας παγκόσμιας δημοκρατικής διακυβέρνησης αναπληρώνεται από το οικονομικό στοιχείο. Η οικονομία αποφασίζει για την πολιτική και όχι η πολιτική για την οικονομία. Για τον κόσμο, κόμματα και πολιτικοί βρίσκονται ,συνειδητά ή ασυνείδητα, έρμαια των μεγάλων οικονομικών και εκδοτικών συμφερόντων ή εκβιάζονται από αυτά.
Σε αυτές τις συνθήκες, οι πολιτικές των διακυβερνήσεων υπηρετούν όχι την κοινωνία, αλλά την “οικονομία”. Η κοινωνική συνοχή καθημερινά διαρρηγνύεται και οι μεγάλες οικονομικές κάστες ισχυροποιούνται κι ‘’απελευθερώνονται’’ εν αντιθέσει με τον εργαζόμενο-άνεργο- ημιαπασχολούμενο άνθρωπο που βιώνει όλο και σφοδρότερα τον οικονομικοκοινωνικό αποκλεισμό.
Σήμερα , λοιπόν, το ΠΑ.ΣΟ.Κ οφείλει περισσότερο από ποτέ να κάνει μια στροφή στην πολιτική του και να εκφράσει ξανά τον πλειοψηφικό εκείνο κοινωνικό σώμα των μη προνομιούχων Ελλήνων. Να επαναπροσδιορίσει τις κοινωνικές του αναφορές και να συγκροτήσει τη πλατεία λαϊκή και κοινωνική συμπαράταξη των μικρομεσαίων, των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων, των ανέργων, των φοιτητών και νέων επαγγελματιών, των ανθρώπων του πνεύματος και της διανόησης. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της μονοδιάστατης νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οφείλει να καταστεί ο εκφραστής των αδύναμων κοινωνικών ομάδων, όπως είναι οι μετανάστες και οι κάθε είδους μειονότητες (θρησκευτικές, φυλετικές) και να συμμαχήσει με τις δυνάμεις τις οικολογίας και τα κοινωνικά κινήματα, χωρίς δογματισμούς και ηγεμονισμούς. Οφείλει να παράγει πολιτικές όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για τον ελληνισμό. Το χρωστάει στην ιστορία του αλλά και στους χιλιάδες εκείνους, ιδιαίτερα τους νέους, που αγωνίστηκαν από τις τάξεις του αλλά και στο σύνολο των πολιτών, να λειτουργήσει αδέσμευτα από οικονομικά και άλλου είδους συμφέροντα να παλέψει με το λαό, για το λαό και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ, παράλληλα, πρέπει να αποτελεί ένα κόμμα μαζικό, ανοιχτό στην κοινωνία, ανεχτικό στις διαφορετικές απόψεις. Αν δεν επιθυμούμε να καταλήξει σε ένα συνασπισμό πολιτικών γραφείων και ‘’προσωπικοτήτων’’, όπου οι κατά τόπους εκλογικοί μηχανισμοί θα υποκαθιστούν το κόμμα, πρέπει να δοθεί έμφαση τόσο στην πολιτική του φυσιογνωμία όσο και στη δυνατότητα λήψης αποφάσεων από την οργανωμένη βάση, μέσα από συλλογικά όργανα και δημοκρατικές διεργασίες. Αν ο πολίτης δεν είναι ουσιαστικά και όχι μόνο κατ'επίφαση συμμέτοχος στην πορεία και τις αποφάσεις του κινήματος, επιλέγει και επίσημα την αποστασιοποίηση από το πολιτικό γίγνεσθαι. Η ενεργή συμμετοχή και ο πλουραλισμός των απόψεων διαμορφώνουν όρους μαζικότητας, όταν αυτή η διαφορετικότητα έχει πολιτικά χαρακτηριστικά, και όχι χαρακτηριστικά διαχείρισης εξουσίας. Η διαφορετική άποψη είναι βασική προϋπόθεση για την υγιή λειτουργία κάθε οργάνωσης που θέλει να παραμένει ζωντανή και δημιουργική. Η ποινικοποίηση του διαφορετικού, ο “φόβος” και η “τιμωρία” αποτελούν νεκρά κύτταρα που οδηγούν σε χρόνιες και ανίατες ασθένειες.
Η μαζικότητα, λοιπόν, προϋποθέτει την αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά και την εσωτερική δημοκρατία-διαφάνεια στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Η αποτελεσματικότητα όμως, δηλαδή η νικηφόρα πλειοψηφική πορεία του κινήματος, προϋποθέτει κάτι πολύ μεγαλύτερο… Ελπίδα! Και αυτό δεν αποτελεί λαϊκίστικη ρητορεία αλλά υπεύθυνη επιλογή. Ελπίδα για τον οικονομικά αδύναμο (χαμηλόμισθο, άνεργο, συνταξιούχο). Ελπίδα για τον αποστασιοποιημένο αλλά έντονα προβληματισμένο άνθρωπο. Ελπίδα για τους νέους. Ελπίδα για την κοινωνία.
Θέλουμε να παλέψουμε με την νεολαία για την νεολαία, με την κοινωνία για την κοινωνία. Πυξίδα στις αναζητήσεις μας αποτελούν ο ανθρωπισμός, η κοινωνική αλληλεγγύη και η συντροφικότητα. Σταθερός οδηγός και σημείο αναφοράς μας η πολιτική παρακαταθήκη του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της Νεολαίας τα τελευταία 31 χρόνια. Διαρκής εμπνευστής μας, όμως, το λαϊκό κίνημα και οι αέναοι αγώνες του! Δεν υποσχόμαστε ότι θα αλλάξουμε τα πάντα, επιδιώκουμε όμως ό,τι πετύχουμε, να είναι αποτέλεσμα κοινής προσπάθειας, προϊόν συλλογικής συνείδησης!
Εμείς, λοιπόν, σύντροφοι, που επιλέγουμε την πολιτική και όχι τη διαχείριση, την ελεύθερη άποψη και όχι τη συμβατή και αρεστή τοποθέτηση, επιλέγουμε την “ελπίδα” και όχι το “φόβο-τιμωρία”. Επιλέγουμε να συγκροτήσουμε, στα πλαίσια του κινήματος, ένα πολιτικό ρεύμα σκέψης με χαρακτηριστικά αυτό-οργάνωσης, αδέσμευτων και ανεξάρτητων νέων σοσιαλιστών και αφενός να τοποθετηθούμε για όλα τα μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα, αφετέρου να προχωρήσουμε σε δράσεις εντός της κοινωνίας. Την εποχή της αποχής, επιλέγουμε τη συμμετοχή! Τους καιρούς της υποκρισίας, επιλέγουμε την εξωστρέφεια! Τη δεκαετία της αδράνειας θα απαντήσουμε με δράσεις!
Η προσπάθειά μας αυτή ελπίζουμε να σας βρει συνοδοιπόρους μας. Απευθυνόμαστε στο σύνολο της προοδευτικής νέας γενιάς της πατρίδας μας αλλά και της οργανωμένης βάσης του κινήματος. Απευθυνόμαστε κυριότερα όμως σ’ αυτούς που δεν πιστεύουν ότι η εποχή της ιδεολογίας έχει περάσει αλλά και σε όσους πιστεύουν στη χαρά της ενασχόλησης και της ανιδιοτελούς προσφοράς!
Σχόλια