Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η "επανάσταση" των γυναικών...


Η Μανουέλα Μάγιερ χαρακτηρίστηκε «κακή μητέρα», εξοστρακίστηκε από τις άλλες μητέρες και δέχθηκε τις επιπλήξεις γειτόνων και συγγενών, ενώ μια γυναίκα άρχισε να της φωνάζει στο σούπερ μάρκετ. Το έγκλημά της; Έγραψε τον 9χρονο γιο της στα απογευματινά μαθήματα που προσφέρει το σχολείο της πόλης όπου ζουν και... επέστρεψε στη δουλειά.
«Μου έλεγαν: “Γιατί έκανες παιδιά, αφού δεν μπορείς να τα φροντίσεις;”, λέει η 47χρονη Γερμανίδα. Όπως θυμάται όμως, όταν πριν από 21 χρόνια απέκτησε τον πρώτο της γιο χωρίς να έχει παντρευτεί, κανένας δεν είχε ενοχληθεί. Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, τα περισσότερα σχολεία στη Γερμανία τελειώνουν τα μαθήματα ακόμα νωρίς το μεσημέρι, μια παράδοση που άρχισε πριν από 250 χρόνια. Το 1763, η Πρωσία τότε ήταν η πρώτη χώρα που έκανε υποχρεωτική την εκπαίδευση των παιδιών. Το σύστημα του σχολείου της μισής ημέρας εφαρμόστηκε για να μπορούν να προσφέρουν τα παιδιά στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Έναν αιώνα αργότερα, όταν η Γαλλία και η Βρετανία καθιέρωσαν το σύστημα των ολοήμερων σχολείων, ο γερμανικός τρόπος είχε ήδη βαθιές ρίζες. Και καθώς διατηρήθηκε, εξελίχθηκε σε μια άποψη που θέλει τις Γερμανίδες μητέρες να περνούν περισσότερες ώρες με τα παιδιά τους απ΄ ό,τι άλλες Ευρωπαίες ώστε να τα μεγαλώσουν πιο σωστά.
Οι παράγοντες
Στις ανεπτυγμένες χώρες οι κοινωνικές αλλαγές και οι οικονομικές ανάγκες έχουν οδηγήσει τις εργαζόμενες γυναίκες να είναι ίσες σε αριθμό με τους άνδρες και να διαθέτουν εξίσου υψηλή μόρφωση. Και πλέον αναζητούν νέους τρόπους να συνδυάσουν την οικογενειακή ζωή και τη μητρότητα με έναν πιο δραστήριο κοινωνικό ρόλο.
Το σχολείο της μισής ημέρας στη Γερμανία δεν το επηρέασαν ούτε η φεουδαρχία ούτε η άνοδος και η πτώση του Χίτλερ ούτε το γυναικείο κίνημα της δεκαετίας του 1970 και η επανένωση με την Ανατολική Γερμανία. Τώρα, μπροστά στις οικονομικές ανάγκες όμως υποχωρεί: με έναν από τους χαμηλότερους ρυθμούς γεννήσεων στον κόσμο και μπροστά στο φάσμα της έλλειψης εξειδικευμένου εργατικού προσωπικού και την πτώση του μορφωτικού επιπέδου, οι Γερμανοί το ξανασκέφτονται. Από το 2003, σχεδόν το 1/5 των 400.000 σχολείων της χώρας απέκτησαν και απογευματινά προγράμματα.
Οι γυναίκες ήδη αποτελούν την πλειονότητα των αποφοίτων πανεπιστημίων στις 30 χώρες του ΟΟΣΑ. Φέτος, θα ξεπεράσουν το 50% των εργαζομένων στις ΗΠΑ. Εάν προσθέσουμε σε αυτό και ότι η οικονομική κρίση πλήττει παραδοσιακές ανδρικές δουλειές- στη Γερμανία μόνο 10.000 από τους 230.000 που έχασαν τη δουλειά τους πέρσι είναι γυναίκες- βλέπουμε μια νέα πραγματικότητα να διαμορφώνεται.

TΗΕ ΝΕW ΥΟRΚ ΤΙΜΕS
Της Κatrin Βennhold
(αναδημοσίευση από ΤΑ ΝΕΑ)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι κρεμαστοί κήποι της Αθήνας...

«Ήρθαμε σ΄ αυτό το σπίτι το 2007. Είπαμε να μη βάλουμε κλιματισμό . Το καλοκαίρι όμως η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Βράζαμε από τη ζέστη », λέει στα « ΝΕΑ » η κ . Αμαλία Ζέππου για τη διώροφη κατοικία της στον Κεραμεικό , στην οδό Παραμυθίας 29. Το δεύτερο καλοκαίρι ήταν επίσης «καυτό». «Είπα, δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε σ΄ αυτό το σπίτι...». Όλα όμως άλλαξαν όταν η κ. Ζέππου , παραγωγός ντοκιμαντέρ, αποφάσισε να πρασινίσει την ταράτσα... της. Ύστερα από μία μικρή έρευνα απευθύνθηκε σε μία εταιρεία, η οποία δημιούργησε έναν καταπράσινο κήπο στη στέγη. «Η διαφορά είναι εντυπωσιακή. Άλλαξαν εντελώς οι συνθήκες. Πλέον το σπίτι είναι φοβερά δροσερό το καλοκαίρι. Αλλά και τον χειμώνα έχουμε σημαντικά οφέλη, αφού ο κήπος λειτουργεί ως μόνωση: έχουμε μείωση στην κατανάλωση φυσικού αερίου για θέρμανση έως 15%». Λειτουργικό χάρη στον ταρατσόκηπο έγινε και το μικρό δωματιάκι που υπάρχει στην ταράτσα. «Προτού δημιουργηθεί ο ταρατσόκηπος, το καλοκαίρι δεν μπορούσες να μείνεις πολλή ώρα σ΄ αυτό το

Όλα όσα δεν άκουσα...

Διάβασα με μεγάλη προσοχή τις δηλώσεις όλων για το θάνατο του Κ. Μητσοτάκη και αφού η περίοδος του πένθους έληξε μπορώ να πω το τι δεν άκουσα. Για αρχή θα ήθελα να διευκρινήσω ότι ο σεβασμός για την απώλεια του ανθρώπου -και το πένθος  της οικογένειας του- παραμένει, αλλά η ιδιότητα του πολιτικού τον  αφήνει στη  δημόσια κρίση. Δεν άκουσα λοιπόν για την αποστασία, για τα ειδικά δικαστήρια, για το "Βρώμικο '89", τη Mayo, την ΑΓΕΤ, τα σκάνδαλα με τους 470 φακέλους, τα οικονομικά προβλήματα που άφησε η θητεία του ως Πρωθυπουργός της Χώρας. Για το τέλος, κράτησα την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του και το Σκοπιανό. Για το μόνο που αναρωτιέμαι μετά από όλες τις πολιτικές αγιογραφίες που του φτιάξανε μήπως είχε δίκιο όταν έλεγε, ότι στην Ελλάδα όλα ξεχνιούνται μετά από 10 χρόνια...

Ιδρυτική Διακήρηξη Βασικών Αρχών και Στόχων

Η τραγωδία της Κύπρου καθώς και οι κίνδυνοι που έχουν προκύψει για το έθνος, τόσο από την αδίστακτη επεκτατική πολιτική του Πενταγώνου στα πλαίσια του ΝΑΤΟ όσο και από την προσπάθεια της αμερικανοκίνητης χούντας να μετατραπούν οι ένοπλες δυνάμεις μας αποκλειστικά σε όργανο αστυνόμευσης του Ελληνικού χώρου, κυριαρχούν στη σκέψη κάθε Έλληνα. Όμως η ενότητα του Λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο και κάθε επιβουλή ενάντια στην ακεραιότητα της εθνικής μας παρουσίας, δε δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης σε τρεις κρίσιμους τομείς: την τιμωρία των ενόχων της επταετίας, της σφαγής του Πολυτεχνείου και της Κυπριακής τραγωδίας, την κάθαρση του κρατικού μηχανισμού και την πλέρια αποκατάσταση των θυμάτων της κατοχής. Είναι βαθιά η ανησυχία του Ελληνικού λαού, γιατί οι επαγγελίες της κυβέρνησης για την αποκατάσταση ομαλής πολιτικής ζωής θα αποτελέσουν λόγια κενά περιεχομένου αν δε συνοδευτούν το γρηγορότερο δυνατό από την τιμωρία, την κάθαρση και την αποκατάσ